Καλά Χριστούγεννα και φέτος, σας ευχαριστούμε για τέταρτα συνεχόμενα Χριστούγεννα που είσαστε κοντά μας και μας στηρίζετε… 😀
Γιώργος και Ρούλης Αλαχούζος: Η συνέντευξη Γολγοθάς σε δύο μέρη – μέρος δεύτερο…
Το μέρος της συνέντευξης που ακολουθεί είναι το δεύτερο και τελευταίο. Έχει πραγματοποιηθεί μήνες πίσω στο εργαστήριο των αδελφών Αλαχούζων, Γιώργου και Ρούλη. Εάν θέλετε να δείτε το πρώτο μέρος, πατήστε εδώ!!!
Χ: Στον τομέα της διαρκούς επιμόρφωσης πάνω στο αντικείμενό σας, πως παρακολουθείτε την εξέλιξη του αντικειμένου σας;
Γ: Μας έχει βοηθήσει πάρα πολύ το internet αλλά και οι συνδρομές σε διάφορα περιοδικά. Βεβαίως έχω και επαφή με κόσμο από το εξωτερικό (συναδέλφους).
Για παράδειγμα, είχαμε τις προάλλες το εξής τεχνικό πρόβλημα: σε φρέσκο πολυεστέρα ξεκόλλαγε από τη σιλικόνη το gel. Είναι πολυτεχνικό το πρόβλημα. Επικοινώνησα με έναν φίλο στην Αγγλία για να με βοηθήσει και τελικά η λύση βρέθηκε όχι στη βαζελίνη αλλά σε ένα απαρχαιωμένο υλικό (ειδικό σαπούνι για το foam latex), τελικά μας βγήκε τέλειο! Το συγκεκριμένο άτομο που με συμβούλεψε δεν είναι κάποιος γνωστός (επώνυμος), είναι κάποιος που εργάζεται σε ένα εργαστήριο αλλά έχω και γω πλέον μετά από τόσα χρόνια την ευχέρεια να πλησιάσω κόσμο (είτε στο IMATS είτε αλλού) και να ρωτήσω για κάποιο θέμα.
Στο Harry Potter μας πήγαινε ο Nick Dudman στα εργαστήρια και βλέπαμε τι γινόταν και τις νέες τεχνικές. Βεβαίως και δικοί μας πειραματισμοί γίνονται συνέχεια, για παράδειγμα:
Ο Ρούλης έχει σκεφτεί κάτι (χωρίς μηχανισμούς) να πιάσει πάνω στο δέρμα χωρίς σκελετό (σκληρό μέρος) και να πιάνει πάνω στο δέρμα απ’εύθείας και να κινείται όλο το πρόσθετο μαζί με το πρόσωπο του ηθοποιού. Βεβαίως δεν μπορώ να πω περισσότερα… Αν το πετύχουμε αυτό θα το “τσιμπήσουν” διάφοροι…
Γ: Όσον αφορά τα IMATS, πάμε μόνο σε αυτό του Λονδίνου. Στην Αυστραλία από τότε που ήρθαμε στην Ελλάδα, δεν ξαναπήγαμε. Είναι πολύ μεγάλο το κόστος. Βεβαίως θα ήθελα να πάμε στην Νέα Ζηλανδία (για ευνόητους λόγους), γνωρίζω και τον supervisor. Στην Αμερική & τον Καναδά επίσης δεν έχουμε πάει για τον ίδιο λόγο.
Αυτό το Μάρτιο (2012) γίνεται ένα ετήσιο event στο Dusseldorf της Γερμανίας με τρία διαφορετικά τμήματα: ειδικών εφέ, μακιγιάζ και body make-up όπου και μάλλον θα παραβρεθούμε. (σ.σ θα γίνει και το Μάρτιο του 2013…)
Στα ελληνικά events, σε εκθέσεις beauty κλπ. δεν πάω διότι δεν έχω τι να κάνω εκεί…
Στην Αμερική όταν πήγαμε και καθίσαμε ένα μήνα πήγαμε σε περίπου δεκαπέντε εργαστήρια. Βεβαίως δεν μπαίνεις μέσα έτσι και ούτε είναι εύκολο. Πρέπει να δείξεις σε ένα μικρό portfolio με δέκα φωτογραφίες του ποιός είσαι και τι κάνεις. Βεβαίως από αυτά που θα δούνε καταλαβαίνουν αμέσως… Έχει βοηθήσει και το facebook πολύ.
Χ: Η κατασκευή των ειδικών εφέ είναι ένα σχεδόν ανδροκρατούμενο επάγγελμα, έτσι δεν είναι;
Γ: Είναι γεγονός. Βεβαίως εργάζονται αρκετές γυναίκες στην τοποθέτηση προσθετικών και στο βάψιμο αυτών. Γυναίκες όμως που να είναι και ιδιοκτήτριες εργαστηρίου, γνωρίζουμε τρεις σε όλη την Ευρώπη και καμία στην Αμερική…
Δεν θεωρώ όμως πως είναι ανδροκρατούμενο, απλώς στις γυναίκες αρέσει να δουλεύουν με δουλειές που απαιτούν υπομονή όπως για παράδειγμα ότι έχει να κάνει με την τρίχα κ.α
X: Είχα διαβάσει παλαιότερα πως το επάγγελμα αυτό ήταν καθαρά “οικογενειακή υπόθεση”, δηλαδή πήγαινε από τον πατέρα στον υιό και ούτως κάθε εξής…
Γ: Ναι, αυτό αληθεύει, όπως για παράδειγμα η οικογένεια Westmore, Burnham κ.α. Τώρα όμως δεν ισχύει τόσο όσο παλαιότερα.
X: Την αγορά στην Ελλάδα πως τη βλέπετε;;;
Γ: Δυστυχώς έχουμε ζήσει (και όχι τώρα αλλά από παλαιότερα) φεσώματα από μεγάλα ονόματα… Που σου συμπεριφέρονται σαν φίλοι αλλά μετά σου δίνουν πισώπλατο μαχαίρωμα… Ευτυχώς συνεχίζουμε να έχουμε δουλειά αλλά με εξαιρετικά χαμηλά badgets…
Αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να είχα δύο-τρεις βοηθούς εδώ αλλά δεν τους έχω. Όλα μόνοι μας τα κάνουμε. Είχα πάντα άτομα να με βοηθάνε. Τα γλυπτά τα έδινα σε ένα γνωστό να τα κατασκευάσει, τώρα όμως τα κάνω όλα μόνος μου. Χρειάζονται βοηθοί εδώ και κάποιος βέβαια για τα εξωτερικά…
Δυστυχώς υπάρχει ενός είδους “εκμετάλλευση” από τις εταιρείες και το δικαιολογούν μέσω της κρίσης για να μπορούν να ρίχνουν τις τιμές ή/και να μην πληρώνουν στην ώρα τους… Για παράδειγμα, κάναμε ένα διαφημιστικό και η συμφωνία ήταν να πληρωθούμε στο τρίμηνο, τελικά πληρωθήκαμε μετά από 11 μήνες… Δεν γίνεται αυτό όμως, δεν αντέχεται. Τα υλικά μας είναι αναλώσιμα, πρέπει να κάνουμε συνέχεια παραγγελίες και είναι και ακριβά, άσε που ο άλλος όταν έρχεται να σου παραγγείλει κάτι το θέλει χθες (αυτό για την Ελλάδα). Εννοείται πως πρέπει να υπάρχει ένα stock υλικών ώστε να μπορούμε να δουλέψουμε ανά πάσα στιγμή.
Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα στην εδώ αγορά/κόσμο είναι πως οι περισσότεροι συμπεριφέρονται σαν ντίβες, αυτό το ντιβιλίκι (πρόβλημα συμπεριφοράς) το έχουν πάρα πολλοί και εδώ στην Ελλάδα μπορεί ακόμα να περνάει αλλά στο εξωτερικό σε σουτάρουν κανονικά, φεύγεις νύχτα…
“ Στο Harry Potter για τη μία σκηνή (της τράπεζας) ήμασταν συνεργείο 140 ατόμων στο μακιγιάζ (χωρίς τους νάνους οι οποίοι ήταν περίπου 60-70 άτομα), 70 βασικοί τεχνίτες (η αφρόκρεμα της Ευρώπης και όχι μόνο) με 17 διαφορετικές εθνικότητες και άλλοι 70 βοηθητικοί για μαλλιά, βοηθοί κλπ. Η βοηθός μας ήταν από τη Νέα Ζηλανδία.
Εμείς εκεί μπορεί να ήμασταν οι μικρότεροι, όλοι κάπου είχαν δουλέψει π.χ κάποιοι είχαν πάρει το oscar στην ταινία Panas, άλλοι είχαν δουλέψει στο the Matrix, Clash of the Titans, Wolfman κ.α
Δεν υπήρχε εκεί μέσα το παραμικρό ντιβιλίκι. Δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει κάποιος εκεί μέσα και να σου πει πως είναι ο καλύτερος κλπ. Πηγαίναμε το πρωί 4.30 στο στούντιο, είχαμε περίπου μισή ώρα να ετοιμάσουμε τα υλικά μας, 5.00 ερχόντουσαν οι ηθοποιοί και περίπου 10.00 έπρεπε να είναι on set (είχαμε δηλαδή 4 ώρες make-up και καμιά ώρα φινιρίσματα-φακοί επαφής, δόντια κλπ.). 21.00-21.30 που σταμάταγαν τα γυρίσματα βγαίναμε έξω όλοι μαζί και πηγαίναμε για μπύρες. Κάναμε χαβαλέ αλλά και πολλούς φίλους, όπως και στο IMATS του Λονδίνου, πας και βλέπεις τι γίνεται από δουλειές ή σε ενημερώνει κάποιος γνωστός από το εξωτερικό.
Υπάρχει αλληλεγγύη. Αυτό το γιατί να φωνάξω τον άλλο; ή γιατί να φωνάξω τον άλλο θα μου πάρει τη δουλειά, υπάρχει μόνο εδώ…
Έξω συνεργάζεσαι για να βγει μία δουλειά. Όταν τελείωσε το Harry Potter και μίλαγα με τον Nick, πήγα να χαιρετηθούμε και του είπα πως ελπίζω να του τίμησα τη δουλειά, μου είπε πως είναι δικιά του τιμή που συνεργαστήκαμε και να είστε σίγουροι πως θα ξανασυνεργαστούμε…”
Αυτό μας δίνει μεγάλη χαρά διότι είμαστε σε μία χώρα που δεν έχει τέτοιου είδους βιομηχανία και όλος ο κόπος-διότι είμαστε μεγάλοι, δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα να φύγουμε έξω αλλά και από την άλλη ήμασταν εδώ και δουλεύαμε (υπάρχουν πιτσιρικάδες που έχουν δουλέψει σε πολλές όμοιες παραγωγές). Αν μπορούμε κατά διαστήματα να φεύγουμε και να δουλεύουμε και έξω είναι ιδανικά… Πέρυσι χάσαμε δύο παραγωγές του Harry Potter διότι είχαμε δουλειές εδώ από τις οποίες δεν έχουμε πληρωθεί ακόμη…
Πέρυσι ένας φίλος μου είπε να πάω στο Prometheus του Ridley Scott και δεν πήγα διότι δούλευα σε μία ταινία η οποία μάλιστα τελείωσε, προβλήθηκε (και πήγε και καλά) και δεν έχουμε πληρωθεί (μας έχουν καθυστερήσει ένα χρόνο σχεδόν!!!)
Ναι προτιμώ να δουλέψω σε μία υπερπαραγωγή όπως αυτή του Scott και δεν το λέω από ντιβιλίκι…
Δεν μπορεί η εδώ αγορά να κάνει ταινίες στην πλάτη των άλλων… Ναι, εξυπηρετούμε την τέχνη (τώρα κάνω μία μ.μ χωρίς να πληρωθώ για να βοηθήσω τα παιδιά), μου πληρώνουν τα υλικά μόνο, αλλά ένας πολύ γνωστός σκηνοθέτης (αναφέρομαι σε μεγάλη παραγωγή), σηκωθήκαμε και φύγαμε, δεν την έκανα καν.
Η κλάψα… να είναι πολύ καλό το badget και να κλαίγεσαι για ψίχουλα…και να σου ζητάνε να κάνεις κουφά πράγματα…είναι η κατάσταση πολύ περίεργη.
Είμαι καλλιτέχνης αλλά δεν δουλεύω τσάμπα. Ο Ρούλης έχει παιδιά, έχουμε να συντηρήσουμε ένα μεγάλο χώρο 260 τ.μ, που μας είναι απαραίτητος δεν μπορώ να “βάλω λουκέτο” μετά από 28 χρόνια επειδή ο άλλος θέλει να κάνει ταινία χωρίς να μας πληρώσει ή να μας πληρώσει μετά από δύο χρόνια δε γίνεται, είναι απαράδεκτο…
Στο εξωτερικό αν δεν έχουν εξασφαλίσει τα χρήματα δεν προχωράνε πιο πέρα, να κάνουν ταινία.
Χ: Τα παιδιά του Ρούλη ενδιαφέρονται για τα ειδικά εφέ, τους αρέσει να έρχονται εδώ;
Γ: 12 & 14 είναι οι ηλικίες τους, δεν ενθουσιάζονται, έρχονται από δω όμως.
Ρ: Τους αρέσει πιο πολύ να παίζουν games, βεβαίως.
Χ: Τις ταινίες που περιέχουν ειδικά εφέ αλλά και τις δικές σας δουλειές τις παρακολουθούν;
Γ: Βεβαίως, τους αρέσουν πολύ όπως και το Walking Dead, βεβαίως τα έχουν απομυθοποιήσει…Έχουν μεγαλώσει εδώ μέσα…
Ρ: Ναι, και θέλουν να έρχονται και μαζί μου σε κάποιες δουλειές…
Ρ: Όλοι θέλουν να γίνουν κομμωτές και μακιγιέζ…Πόσοι είναι οι καλοί/θα γίνουν; Πρέπει να το έχεις και μέσα σου να μάθεις επιπλέον για να πας και παραπέρα…
Γ: Οι σχολές βγάζουν εκατοντάδες άτομα, η αγορά της χώρας είναι πολύ μικρή…δε σηκώνει…
Ρ: Δεν κάνουμε τις ίδιες δουλειές. Γλυπτά δεν κάνω μικρά, μόνο μεγάλα. Επίσης κάνω καλουπώματα (βοηθάω), έχω εργαλεία, ξύλα κλπ.
Γ: Τσακωνόμαστε δημιουργικά, τσακωμοί πέφτουνε.
Χ: Πως μπορείτε μαζί τόσα χρόνια; Είσαστε 28 χρόνια μαζί…
Γ&Ρ: Επαγγελματικά είμαστε 28 χρόνια (και όχι μόνο)…
Γ: Έχουμε βρει μια λύση.
Ρ: Χρειάζεται που και που να “ανάβουν τα αίματα”. Να αυτός εδώ (ο ξάδερφος)…
(από 8 ετών είναι εδώ μέσα ο ξάδερφος, έχει μεγαλώσει εδώ μέσα… έφτιαξε ένα κουκλοθέατρο, τώρα φτιάχνει μία σέλα για μηχανή).
Γ: Εδώ μέσα μαθαίνεις τα πάντα κοσμήματα, πλέξιμο δέρματος, ακόμη και θήκες δερματόδετες για καπνό, αναγκαστικά μαθαίνεις/κάνεις τα πάντα.
Ρ: Ο ξάδερφος έφτιαξε το πορτοφόλι, βρήκε την αλυσίδα και την πρόσθεσε και βγήκε αυτό…
Ρ: Αν είχαμε το χρόνο & το χώρο…Μέχρι και αμόνι για σπαθιά θα είχαμε φτιάξει…
Γ: Εδώ είναι μικρή αγορά, αυτό ίσχυε για το Hollywood κάποτε όπου ένας έπρεπε να ξέρει πολλά πράγματα. Σήμερα με τις ειδικότητες/εξειδικεύσεις, σε μεγάλες ταινίες βλέπεις και είναι π.χ 100 άτομα και ο καθένας κάνει κάτι διαφορετικό. Είναι καλό αυτό για τις καινούργιες παραγωγές. ο Λυκάνθρωπος στο Λονδίνο όταν πήρε το oscar το 1981, δουλέψανε 6 άτομα. Σήμερα σε μία αντίστοιχη ταινία δεν διανοείται να δουλέψουν κάτω από 50 άτομα. Καταλαβαίνεις τώρα πως έχουν αλλάξει τα πράγματα. Από τη μία είναι καλό διότι εμείς μεγαλώσαμε έτσι και μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Αυτή τη στιγμή αν πάω έξω, σε οποιοδήποτε τμήμα και να με ρίξουνε θα τα βγάλω πέρα. Πολύς κόσμος βλέπει τη δική μας δουλειά…
Όπως είναι με τις περισσότερες μακιγιέζ που δουλεύουν με μοντέλα, ηθοποιούς κ.α, έχεις να αντιμετωπίσεις τις ιδιοτροπίες τους. Έχεις τα δύσκολα deadlines και ελάχιστα χρήματα και μη βλέπεις τώρα η δουλειά που κάνω τώρα (σχεδόν τσάμπα) στο εξωτερικό θα πληρωνόταν πολύ καλά.
Η δουλειά εδώ μέσα που γίνεται δημιουργεί ένα μπάχαλο. Είμαστε σε εργαστήριο και υπάρχει πολύ ανακατωσούρα και βρώμα από τα υλικά. Τώρα που ήρθες εσύ εδώ μας βλέπεις σχετικά καλά. Είχαν έρθει άτομα εδώ πέρα και μας ρωτάγανε γιατί δεν είμαστε με κουστούμια και τέτοια… Όταν είμαι μέχρι τους αγκώνες μέσα στα χημικά και τους γύψους και δε γίνεται διαφορετικά. Έχουν έρθει πάρα πολλά παιδιά/νέοι και έχουν φύγει γιατί σου λένε “αυτοί εδώ είναι μπετατζήδες”. Ναι, είμαστε μπετατζήδες…
Ρ: Έχω χαλάσει μία ολόσωμη φόρμα μέσα σε ένα μήνα…
Χ: Αλλεργίες και αναπνευστικά προβλήματα έχετε από τη χρήση όλων αυτών των υλικών;
Γ: Παλαιότερα στην Αμερική είχαν πεθάνει άτομα…Τα καινούργια υλικά που χρησιμοποιούμε (πλέον προσπαθούμε να διαλέγουμε ακόμα πιο “οικολογικά” προϊόντα/ακόμα και το fiber glass). Κάποτε δουλεύαμε ένα υλικό και μας έφερναν την αστυνομία κάθε τόσο… Η μυρωδιά έφτανε μέχρι τον έκτο όροφο.
Ο πολυεστέρας που χρησιμοποιούμε (άοσμος) πλέον σε μισή ώρα η μυρωδιά σκορπάει, κάνουν μικρότερη ζημιά, πολυουρεθάνες, οι πλαστελίνες δεν έχουν θειάφι πια διότι είναι για χρήση με σιλικόνη, έχουν ως βάση την παραφίνη οπότε περιορίζουμε… Οι ποσότητες των διαλυτικών είναι πολύ μικρότερες, αλλάζουν οι τεχνικές, μακάρι να τα είχαμε όλα αυτά πριν από 20 χρόνια… Παρακολουθούμε όσο το δυνατόν να προμηθευόμαστε υλικά φιλικά για εμάς διότι πρέπει να κοιτάμε και την υγεία μας αλλά κάποια υλικά δεν γίνεται να τα αποφύγεις…
Ο κόσμος νομίζει πως είναι μόνο αυτό που βλέπει ως αποτέλεσμα…
Χ: Η συλλογή των βιβλίων που έχετε είναι εδώ; Μπορώ να τη δω;
Γ: Η συλλογή είναι στο σπίτι μου διότι εδώ θα ήταν αδύνατον να την έχω (λόγω του ότι είναι εύφλεκτη), τα είχα εδώ.
Ρ: Είναι σε ένα δωμάτιο 4 επί 3 μέχρι πάνω…
Γ: Τώρα όμως δε χωράνε όλα εκεί οπότε έχω πάει και σε άλλο δωμάτιο βιβλία, θέλω να παραγγείλω βιβλιοθήκες.
Ρ: Πάνω από 15.000 βιβλία…(μαζί με τα λογοτεχνικά).
Γ: Θέλω να τα ανεβάσω στο fb. Ξέρω που είναι το κάθε βιβλίο.
Π: Για κάποιον που ξεκινάει τώρα έχετε να του προτείνετε βιβλιογραφία;
Γ: Τα περισσότερα βιβλία που έχω είναι out of print. Τα έχω πληρώσει χρυσάφι για να τα βρω. Θέλω αυτή τη στιγμή να παραγγείλω από το εξωτερικό 30 βιβλία.
Ρ: Για κάποιον που σκέφτεται να ξεκινήσει τώρα, πρέπει να μάθει κάποια πράγματα πρώτα να μπει στο νόημα, να μάθει τα υλικά και μετά να πάει στα βιβλία.
Γ: Μπορεί να πάρει του Corson το Stage Make-Up, του Savini (λίγο προχωρημένα) τα δύο βιβλία, το 3 dimension of make-up που γράφτηκε αρχές του 1980 και έχει μέσα για το foam latex αλλά ποιός πλέον το χρησιμοποιεί… καλό είναι να τα ξέρεις όμως. Εμείς ευτυχώς μάθαμε όλα τα στάδια και όλα τα υλικά.
Οι πιτσιρικάδες που βγαίνουν στο εξωτερικό, πάνε κατευθείαν στη σιλικόνη χωρίς να μάθουν foam latex, στερείται η ποιότητα της δουλειάς τους.
Π: Λείπει η βάση…
Γ: Λείπει το παίδεμα να μάθεις να κάνεις όπως αυτό που κάνω εγώ τώρα που στραβώνομαι εδώ με το εργαλιάκι να φτιάξω κάθε πόρο της επιδερμίδας… Δεν το κάνουν πολλοί, θα βρούνε την εύκολη λύση π.χ θα πάρουν ένα πορτοκάλι και θα το πιέσουν πάνω στο υλικό. Γιατί το κάνω; Αν θέλω την ποιότητα της δουλειάς να είναι αυτή, πρέπει να κάτσω να το κάνω. Πρέπει να έχεις την τρέλα, το βίτσιο…
Χ: Κοιμάστε δηλαδή και βλέπετε πως δουλεύετε…
Γ: Όχι, εφιάλτες και τέτοια δε βλέπω αλλά όταν δε βρίσκω λύση σε κάτι κάποιες φορές τη βρίσκω στον ύπνο μου και ξυπνώ να την υλοποιήσω. Υπάρχει βέβαια stress με τα οικονομικά που δεν πληρωνόμαστε…
Π: Γιατί δε φεύγετε έξω;
Γ: Γιατί είμαστε μεγάλοι πια και έχουμε ιδρύσει εδώ μία “μικρή αυτοκρατορία”. Δεν είναι εύκολο να τα παρατήσεις όλα και να πεις “ γεια σας, έφυγα…”, έχω προτάσεις από το εξωτερικό και κατά διαστήματα φεύγουμε. Να πάω έξω και να ανοίξω εργαστήριο, όχι, δεν γίνεται διότι θέλω τουλάχιστον μία 5ετία να αποκτήσω πελατεία… Να πάω στο Hollywood; Τώρα και εκεί βαράνε μύγες, δεν υπάρχει δουλειά.
Μίλαγα προχθές με έναν φίλο έλληνα γλύπτη που έφυγε από την Ελλάδα-καλά έκανε-και πήγε στον Καναδά, ήταν εδώ και έφτιαχνε γλυπτά, μάσκες κ.α τώρα δουλεύει στην καινούργια ταινία του Vin Diesel στο O. O Tsuji Kazuhiro που ήταν το δεξί χέρι του Rick Backer, αυτή τη στιγμή είναι μέσα στους 10 καλύτερους στο κόσμο, ψάχνει για δουλειά… Είναι ένα άτομο που όταν φτιάχνει γλυπτά δεν μπορείς να κάτσεις μαζί του, είναι ασύλληπτο. Respect.
Μία φίλη πήγε στην Αυστραλία για έξι μήνες και γύρισε, δεν υπάρχει τίποτα. Είναι σκηνογράφος-ενδυματολόγος. Η κρίση είναι γενικευμένη. Πρέπει να τύχουν πράγματα, μην ξεχνάμε πως οι αμερικάνοι πάνε πολλές ταινίες στη Βουλγαρία λόγω κόστους. Η φίλη μας η Jana που είναι εξαίσια μακιγιέζ των ειδικών εφέ (The Way Back, Conan the Barbarian, Expendables no.2) μας είπε πως έπαιρνε ως chef/επικεφαλής για ειδικά εφέ, 500 ευρώ το μήνα για να συντηρήσει ολόκληρο εργαστήριο που είχε ενώ θα έπρεπε κανονικά να παίρνει 2.000 ευρώ και το μήνα και θεωρείται επίσης πολύ καλός μισθός διότι εκεί ο μισθός είναι 150 ευρώ το μήνα.
Αυτή τη στιγμή στις μεγάλες αμερικάνικες υπερπαραγωγές παίρνει 100 ευρώ τη μέρα. Ακούγονται πολλά αλλά δεν είναι. Εμείς στο Harry Poter παίρναμε 350 τη μέρα. Λίγα έδιναν διότι ήταν πολύ μεγάλο το συνεργείο… Δουλεύεις πενθήμερο. Ο chef make-up artist παίρνει τα περισσότερα.
Έμαθα από ένα φίλο ολλανδό (κάνει ειδικά εφέ) έλα με 20 ευρώ την ώρα και βεβαίως δεν πήγαινε διότι το parking στοιχίζει περίπου 75 ημερησίως… Δεν τον σύμφερε… Αν βάλεις και τη βενζίνη και τα υλικά είναι σα να δουλεύεις για 50 ευρώ, δεν μπορείς “μπαίνεις μέσα”…
Στην Αμερική είναι πολύ ακριβά τα μεροκάματα. Το World War Z με τον Brand Pitt και διάφορα zombies γυρίστηκε στη Ρουμανία. Πάνε στη South Africa.
Και εμείς εδώ (στην Ελλάδα) αν θέλαμε θα μπορούσαμε να κάναμε κάτι παρόμοιο, αλλά δυστυχώς τους διώχνουμε: Για παράδειγμα αν τα γυρίσματα της ταινίας Troy (Τροία) γινόντουσαν στην Ελλάδα και όχι στη Μάλτα, τα σκηνικά (περίπου 40 εκατομμύρια δολάρια κόστισαν…)/λεφτά θα έμεναν εδώ, (τεχνικοί σκηνικών, εξειδικευμένοι που ασχολούνται με τα φυτά κλπ.) Πολύς κόσμος θα δούλευε…
Διώξαμε τον Oliver Stone με το Alexander (Μέγα Αλέξανδρο) και όχι μόνο… Είναι να ξέρεις και τη συμπεριφορά. Δεν δουλεύουν έξω όπως εδώ.
Έχουν πρόβλημα συμπεριφοράς και επικοινωνίας… Πρέπει να ξέρεις να μιλήσεις με τον άλλο! Με τους Αυστραλούς πήγαμε μία χαρά (ήθελαν κάποιο κόψιμο λαιμού), τα πήγαμε μία χαρά, δεν είναι αυτό κάνω άμα σου αρέσει, αν όχι δεν έχει… Ξέρω επίσης για κάποιους και κάποιες που μόνο και μόνο για να κλείσουν μία δουλειά λένε: Ο.Κ, ξέρω να το κάνω… Δεν είναι έτσι…
Ξέρω ιστορίες που έχουμε γίνει διεθνώς ρεζίλι… Αναγκάστηκαν να φέρουν άτομο από το εξωτερικό γιατί είπε κάποιος πως μπορεί να αντεπεξέλθει ενώ στην τελική δεν μπορούσε… Μόλις πήγε στο γύρισμα δεν είχε ιδέα. Εμένα όταν μου λένε κάτι, λέω “κάτσε να το ψάξω…” Να πάω και να βάλω το κεφάλι στη λαιμητόμο όχι… Να είναι κάτι δύσκολο γουστάρω να το πολεμήσω, δεν έχει τύχει να μην μπορούμε να αναλάβουμε κάτι, πολλές φορές γίνονται τα νεύρα μας σμπαράλια και φτάνουμε στο παραπέντε αλλά τελειώνουμε τη δουλειά. Καλά πλέον έχουμε και κάποια πείρα…
Έχουμε και φίλους από το Λονδίνο που ζητάνε να έρθουν να δουλέψουν μαζί μας ή στην Ελλάδα και ονόματα… Που να τους στείλω;;;
Το παιδί που δούλεψε στο λαβύρινθο του Πάνα ήρθε και μας βρήκε στο τελευταίο IMATS και μας είπε να κανονίσουμε να δουλέψουμε μαζί στην Ισπανία. Το εκτιμώ τρομερά, μπορεί να μην τύχει αλλά μόνο και μόνο που ήρθε ο άνθρωπος και μου το είπε μου αναπτερώνει το ηθικό.
Τα ευχαριστώ και τα μπράβο που ακούγαμε έξω (H.Potter κλπ.), εδώ δεν τα έχουμε ακούσει ποτέ εδώ. Ντρεπόμουν που τα άκουγα… Εδώ ίσως ένα ευχαριστώ να ακούσεις αλλά αν θέλουν να σε μειώσουν θα το κάνουν, και σε δουλειές που έχεις να ανταγωνιστείς τους ξένους…
Υγιή ανταγωνισμό γουστάρω. Θα πάρεις δουλείες αλλά θα χάσεις κι’όλας… Θα το πολεμήσω και ας χάσω τη δουλειά…
Ακούγονται από κάποιους (ονόματα δεν μπορώ να αναφέρω) πως οι ξένοι είναι καλύτεροι από τους Έλληνες (τεχνικούς κινηματογράφου)… Βούλωσε το γιατί ο χώρος είναι μικρός και ακούγονται αυτά τα πράγματα και τότε μην κάνεις ελληνικές ταινίες/παραγωγές με έλληνες και πάρε προσωπικό από έξω! Ένας σκηνοθέτης μπορεί να πει κάτι τέτοιο αλλά αποξενώνει το συνεργείο και αν το συνεργείο τα πάρει στο κρανίο τότε θα του βγάλει παπαριά δουλειά, μη γελιόμαστε είναι μία ομαδική δουλειά. Πρέπει να συνεργαζόμαστε, ξέρω πολλές ιστορίες με νέα παιδιά που θέλουν να μπουν στο χώρο και έχω ακούσει για κακές συμπεριφορές, ντιβιλίκια, δε συνεργάζονται… Κόβουν μόνοι τους το λαιμό τους. Όταν ο 25χρόνος προσπαθεί να μπει στο χώρο το δικό μας, γιατί “αυτοκτονεί;” Τόσο αυτοκαταστροφικοί; Δε σου λέω να γλείφεις τον άλλο… Πλέον είμαι σε θέση να πατήσω πόδι όταν κάτι τέτοιο γίνεται… όταν ξέρεις πως είναι μαλακία, σίγουρα ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, αλλά δεν κάθομαι να πέσω στα γόνατα του μόνο και μόνο για αυτό αλλά ούτε το άλλο άκρο “αυτό είναι, πάρε το και αν σου αρέσει…”, όχι αυτό δεν το κάνω… είναι λάθος…
(Το site είναι παλιό, μόνο με το fb ασχολούμαι και πρέπει τώρα να αρχίσω να ανεβάζω αυτά που έφτιαξα τώρα με τα ζόμπια…)
Ευχαριστώ πολύ τους: Γιώργο και Ρούλη Αλαχούζο για το πολύτιμο χρόνο που μας διέθεσαν όπως και τον Γιάννη-Πάστη Γλαρό για την διεκπεραίωση της συνέντευξης (όπου Π: ) και την υπομονή σας για την ανάγνωση της τόσο μεγάλης συνέντευξης… 😉
Τα Med Spa Athens στηρίζουν το Σύλλογο «Άλμα Ζωής»
Τα Med Spa Athens στηρίζουν το Σύλλογο «Άλμα Ζωής».
Τα Med Spa Athens, ως υποστηρικτής του Πανελληνίου Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής», πραγματοποιούν εορταστική online καμπάνια μέσα από τη σελίδα τους στο Facebook, www.facebook.com/athensmedspa, με στόχο την ενίσχυση του έργου του.
Συγκεκριμένα, για κάθε like ή καταχώριση χριστουγεννιάτικης κάρτας, ευχής ή σχολίου που θα πραγματοποιούνται στη σελίδα τους στο Facebook από τις 11/12/12 έως τις 11/1/13, τα Med Spa Athens προσφέρουν 0,50€ στο Σύλλογο, συμβάλλοντας με το δικό τους τρόπο στον αγώνα κατά του καρκίνου του μαστού.
Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής» ιδρύθηκε πριν από 24 χρόνια από γυναίκες με καρκίνο του μαστού, με στόχο την ψυχοκοινωνική στήριξη των γυναικών που έχουν νοσήσει και την ενημέρωση όσο το δυνατόν περισσότερων γυναικών κάθε ηλικίας σχετικά με τη νόσο και τη σημασία της πρόληψης και έγκαιρης διάγνωσης αυτής (www.almazois.gr και www.facebook.com/almazois).
Η ενίσχυση των σκοπών του Συλλόγου, εντάσσεται στο πλαίσιο των δράσεων κοινωνικής προσφοράς που έχουν αναπτύξει τα Med Spa Athens με πρωτοβουλία της διευθύντριας, Εύης Αναστασίου.
Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε τη σελίδα των Med Spa Athens στο Facebook www.facebook.com/athensmedspa.
Γιώργος και Ρούλης Αλαχούζος: Η συνέντευξη Γολγοθάς σε δύο μέρη – μέρος πρώτο…
Η συνεντεύξη έχει λάβει μέρος στον εργαστήριο των αδερφών Αλαχούζων πριν από κάποιους μήνες.
(Όπου Γ: Γιώργος Αλαχούζος και όπου Ρ: Ρούλης Αλαχούζος…)
Χ: Πότε και πως ξεκινήσατε αυτή τη δουλειά;
Γ: Καλά, αυτό το έχω πει πολλές φορές… Επαγγελματικά ξεκινήσαμε το ’84.
Πριν από αυτό, στην Αυστραλία, σαν μικρός που έβλεπα ταινίες-ανακάλυψα ότι είχα από πολύ μικρός ακόμα και από το δημοτικό-έμφυτο ταλέντο στο σχέδιο και έβλεπα συνέχεια τέτοιες ταινίες φανταστικού στην τηλεόραση.
Μετά, στο γυμνάσιο άρχισα και έκανα ταινίες super 8. Μοντάραμε, κινηματογραφούσαμε, μας έδινε το σχολείο λεφτά να αγοράζουμε φιλμ, να κάνουμε διάφορα…
Π: Ήταν και λίγο τύχη… εδώ τα σχολεία…..
Γ: Ναι! Έτσι σιγά – σιγά άρχισα και ασχολιόμουν – είδα ότι είχα στη ζωγραφική ταλέντο, η γλυπτική ήρθε και αυτή έμφυτη, είμαστε αυτοδίδακτοι, από εκεί και πέρα ερχόμενος στην Ελλάδα (τέλη δεκαετίας ’70) σπούδασα γραφικές τέχνες. Με φέρανε με το ζόρι οι δικοί μου, εγώ δεν ήθελα να φύγω (από την Αυστραλία)…
Χ: Εδώ κάνατε δηλαδή κάποιες σπουδές ε;
Γ: Σπουδές… γραφικές τέχνες μόνο, αλλά δεν πήρα το πτυχίο ποτέ γιατί άρχισα να ασχολούμαι με αυτά…
Είχα τελειώσει-τότε ήταν τα ΚΑΤΕΕ – αλλά λέω: “αφού μου αρέσει ο κινηματογράφος, μου αρέσει η γλυπτική, η ζωγραφική, όλα αυτά τα συνδύασα” (γιατί δεν κάνουν κάτι τέτοιο). Βέβαια, εντάξει, για κάποια χρόνια δούλευα αλλού. Μάζευα λεφτά. Μέχρι και σε καλλυντικά (που έμαθα όλα τα beauty make-up), γιατί έχω μάθει και αυτό. Απλώς δεν το κάνω τώρα. Δεν είναι η δουλειά μου.
Χ. Και πως έγινε έτσι, να δουλεύετε μαζί με τον αδελφό σας; Ξεκινήσατε πρώτα εσείς, έτσι;
Γ: Ναι, και μετά μπήκε και ο αδελφός μου. Αν και έκανε και αυτός και άλλες δουλειές. Δηλαδή έχει δουλέψει στην παραγωγή, έχει δουλέψει σε διαφημιστικές εταιρείες και τέτοια, και όποτε μπορούσε βοηθούσε και εδώ… αλλά κυρίως από το ’91 – ’92 δουλεύουμε μόνιμα μαζί.
…Και έτσι αποφάσισα, είχαμε ένα σπίτι εδώ πιο κάτω, μια μονοκατοικία, το είχαμε μετατρέψει στο πρώτο μου εργαστήρι, αλλά για 2 χρόνια δεν είχα βγει στην αγορά, απλώς έκανα άλλες δουλειές και είχα κλειστεί μέσα και πειραματιζόμουν, συνέχεια. Υλικά, γλυπτά, κατασκευές… ότι πιο τρελό μπορούσα να φανταστώ το έκανα, δηλαδή και πράγματα πολύ έξω από τις δυνατότητές μας.
Απλώς, μόνο και μόνο για να μπορώ να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να το κάνω. Και έτσι προχώρησε το πράγμα και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Χ: Από πολύ μικρή ηλικία εγώ άρχισα να παρακολουθώ ταινιές που είχανε πολλά ειδικά εφέ μέσα. Τα πρώτα εφέ που άρχισα να βλέπω ήταν από δημιουργήματα του Savini.
Γ: Α, καλά, εντάξει… Τον έχω γνωρίσει το Savini
Χ: Βλέποντας αυτές τις ταινίες τότε, σε αρκετά μικρή ηλικία, αυτό με ώθησε τουλάχιστον να πάω να ασχοληθώ με το make-up (διότι σχολές για special effects δεν υπάρχουν στην Ελλάδα…).
Γ: Ο Savini ήταν μάστορας. Αλλά μετά τα παράτησε… Τώρα μόνο διδάσκει.
Ρ: Πολύ σνομπ όμως…
Χ: Εσείς είχατε κάποιο αντίστοιχο πρότυπο;
Γ: Dick Smith. Είναι ο δάσκαλός μου. Με δέχτηκε το ‘88. Με πίεζε αυτός (σ.σ. Ρούλης) “στείλε του υλικό”. Ναι, κοίτα, και από Savini τα έβλεπα όλα. Δηλαδή αυτά που έχει κάνει στο Down of the dead και Day of the dead και αυτά, ήταν πολύ ευρηματικά τα κόλπα. Ο Dick Smith είναι ο Dick Smith, εντάξει, respect, είναι ο δάσκαλος… Κοίτα, λίγο πολύ όλοι, ο Bottin που έκανε το the Thing. Το the Thing και αν με επηρέασε, το παλιό, όχι το καινούργιο – η αηδία… Μην τα μπερδεύουμε αυτά… Όλες αυτές οι ταινίες, an American Werewolf in London, Scream, όλα τα b-movies, Reanimator, Evil Dead.
Ρ: Και τα ασπρόμαυρα!
Γ: Και τα ασπρόμαυρα, γιατί με αυτά μεγαλώσαμε.
Ρ: Κατ’ αρχήν ο πρώτος που έκανε “στουντιακώς”, ήταν Έλληνας, o Jack Pierce. Ταινίες του: Frankenstein, the Mummy…
Γ: Ναι… και στο facebook τώρα έχουν ανεβάσει κάτι φωτογραφίες που κανείς δεν ξέρει από που είναι, του Jack Pierce. Ήταν Έλληνας. Janus Piccoulas. Και δεν είχε ασχοληθεί κανένας μαζί του…. εδώ. Οι Αμερικάνοι τον προσκυνάνε…
Χ: Και φαντάζομαι ότι από τη στιγμή που μεγαλώσατε στην Αυστραλία, είχατε και τη δυνατότητα να παρακολουθήσετε…
Γ: Είναι και η γλώσσα που μας βοήθησε… Όλη η βιβλιοθήκη-έχω ένα δωμάτιο τέτοιο από πάνω ως κάτω με βιβλία-και είναι όλα στα Αγγλικά.
Πολλοί με ρωτάνε “Θέλει διάβασμα;”
Έκανα κάτι σεμινάρια πρόσφατα στην Κρήτη και αλλού και όλοι μου λέγαν “Μα όλη αυτή η χημεία;” Ε ναι, τι νομίζεις, απλώς μακιγιάζ είναι; (που δε θέλει τόση μελέτη)
Χ: Είναι και η παρασκευή / κατασκευή…
Γ: Ναι…
Χ: Στην Κρήτη που κάνατε σεμινάρια;
Γ: Στο Ηράκλειο. (ι.ι.ε.κ Μορφή) και σκοπεύουμε ίσως, το ανακοινώνω σιγά – σιγά, να οργανώσουμε ίσως εδώ ενά workshop, αν και είναι λίγο περίεργο αφού δεν υπάρχουν λεφτά…
Αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι όχι απλώς να έρθουν να δούνε, να είναι workshop και να φτιάξουνε kit για την κάθε μακιγιέζ/τον κάθε μακιγιέρ με τα υλικά που χρησιμοποιούμε εμείς όλοι σήμερα και όχι αυτά που διδάσκουν οι σχολές.
Ρ: Απλά πρέπει να συννενοηθούμε για κόστη των υλικών κ.λ.π.
Γ: Και να φτιάξουμε μαθητικό πακέτο γιατί φοβάμαι ότι δεν θα τα πληρώσουν. Κάποιες κόλλες, κάποια υλικά όπως σιλικόνες αντί για κερί. Αίμα, gelatine, latex, να υπάρχουν όλα, και τα παλιά υλικά βεβαίως. Τα χρώματα που χρησιμοποιούμε, τα ειδικά μακιγιάζ, τα skin illustrator που είναι διάφανα και είναι ανεξήτιλα κ.λ.π.
Όλα αυτά δεν τα ξέρουνε γιατί το επίπεδο των σχολών είναι ακόμα στο κερί που είναι άθλιο. Εγώ ένα κερί χρησιμοποιώ μόνο, κανένα άλλο, στα τόσα χρόνια έχω δοκιμάσει τα πάντα, και αυτό είναι το naturo plasto, αμερικάνικο, σε μεταλικό ντενεκέ. Μόνο αυτό κάθεται και στρώνει και δουλεύει. Δεν το βρήκα στο IMATS, πήγα και το βρήκα στο Screen Face, γιατί μου είχε τελειώσει. Δεν χρησιμοποιώ κερί πλέον, εμείς το χρησιμοποιούμε μόνο όταν καλουπόνουμε ένα κεφάλι βάζω πίσω από το αυτί για χόνδρο.
Μόνο για τα σεμινάρια τώρα, τους δείχνω ένα καλό κερί πως δουλεύει/δουλεύεται. Δηλαδή, το κερί, μια λεπτομέρεια, όταν βάζεις μια σφαίρα στο κούτελο, επειδή κινείται και το κούτελο/μέτωπο, σε μισή ώρα έχει χαλάσει. Έβαλα ένα τέτοιο σε μια κοπέλα και 5 ώρες δεν είχε κουνηθεί. Και ούτε έκανε άκρη γύρω – γύρω να σπάσει και τέτοια. Όλα αυτά παίζουν μεγάλο ρόλο στη δουλειά μας. Το σβήσιμο, γιατί αυτά που βλέπω και από διάφορα blogs, δουλειές από σχολές που λένε ότι διδάσκουν special fx, είναι επιεικώς απαράδεκτα.
Χ: Συμφωνώ απολύτως γιατί έχω τελειώσει δύο σχολές.
Γ: Δεν ξέρω, στο μακιγιάζ έχω δει εκπληκτικές δουλειές αλλά είναι στο χέρι της κάθε μακιγιέρ..
Χ: Όταν έκανα το μακιγιάζ ήταν δεκαετία 90, ήταν μόλις είχε αρχίσει να βγαίνει τέτοιου είδους σχολή στην Ελλάδα, μάθαμε τα πολύ απλά βασικά πράγματα με υλικά της Kryolan τότε…
Ρ: Laying σου μάθανε;
Γ: Όχι, κανείς δεν κάνει laying…
Χ: Όχι… απλά μια αναφορά στην πρώτη σχολή τότε ότι γίνεται και αυτό.
Γ: Ναι… αυτές οι αναφορές… γιατί το πρόβλημα (γίνομαι λίγο σκληρός αλλά πρέπει να γίνεσαι κάποια στιγμή) είναι ότι ακόμα και οι καθηγήτριες που τα λένε αυτά, δεν τα ξέρουν! Αν δεν τα ξέρεις… Μην τα διδάσκεις! Και ειδικά κάτι πληγές, κάτι που λένε κοψίματα λαιμού και τέτοια, τα πλακώνουν στα κόκκινα και στα αίματα κλπ. και τελικά χάνεται όλο το effect, χώρια που οι άκρες δεν σβήνουν ποτέ. Δηλαδή τη βλέπεις, κάνει μπαμ!
Χ: Ναι, πολύ χονδροκομμένες κατασκευές…
Ρ: Έτσι ήταν και στο IMATS φέτος.
Γ: Ναι, ήταν λίγο αυστηρός… Μερικοί επειδή δουλεύαν γρήγορα και πρόχειρα, τις άκρες τους δεν της σβήναν καλά και λέει απαράδεκτο επαγγελματίες στην έκθεση, στα περίπτερα, και να μην έχουν το τέλειο σβήσιμο. Νομίζω ότι ήταν λίγο πολύ αυστηρός…
Ρ: Η δουλειά σου αν έκανες εσύ επίδειξη θα ήταν τέλεια;
Γ: Ναι.
Ρ: Του χρόνου άμα κάνουμε επίδειξη;
Γ: Ναι, δεν θα φαίνεται τίποτα.
Ρ: Οι άλλοι γιατί να έχουν τέλειο σβήσιμο;
Γ: Μας ζητήσανε του χρόνου να κάνουμε επίδειξη στο Λονδίνο (IMATS). Ελπίζω να μας βγει αυτό που θέλουμε. Θέλουμε να κάνουμε κάτι πολύ κουφό που δεν έχει ξαναγίνει…
Γενικά υπάρχει αυτό το πρόβλημα. Δεν ενημερώνονται από υλικά. Εγώ ενημερώνομαι ακόμα και για το beauty, ακόμα και για το high definition και τέτοια, που τα δοκιμάζω, παίρνω δείγματα, όλα τα έχω δοκιμάσει. Άσχετα αν δεν κάνω. Δεν βλέπω να ενημερώνονται, ενημερώνονται πολύ επιφανειακά. Και όχι πρακτικά. Να πω ότι τώρα θα το βάλω κάτω και θα το δουλέψω το υλικό.
Χ: Τι γίνεται σε σχέση με το high definition, δηλαδή πλέον όταν φτιάχνεις μια κατασκευή απαιτεί προσθετική, τι γίνεται;
Γ: Άλλαξε όλη η προσθετική. Και τα βαψίματα και όλα. Δηλαδή τώρα δουλεύουμε διάφανα χρώμματα, τα skin illustrator κυρίως, που είναι μελάνια, είναι αδιάβροχα, δεν πουδράρονται, δεν χρειάζεσαι τίποτα.
Χ: Με αερογράφο, ε;
Γ: Όχι μόνο…
Ρ: Από τότε που βγήκε το HD, έχει αλλάξει το πως βάφεις.
Γ: Το βασικό που χρησιμοποιούσαμε κάποτε ήταν το foam latex. Αφρώδες λατέξ. Τώρα αυτό… πάπαλα! Μόνο αν φτιάχνεις ένα ολόσωμο τέρας λόγω βάρους… Εκεί ναι, αλλά ότι έχει σχέση με προσθετικό προσώπου, όλοι μα όλοι πλέον, έτσι κι εμείς έπρεπε να τα μάθουμε γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να δουλέψουμε σε καμία ταινία σαν το Harry Potter, θα γινόμασταν ρεζίλι. Θα μας διώχνανε με τις κλωτσιές. Φαντάσου εκεί που δουλέψαμε χρησιμοποιήσανε 2.5 τόνους σιλικόνη. Ρεκόρ όλων των εποχών για σιλικόνη σε μια σκηνή.
Με το HD θέλουμε το λεγόμενο translucency, που είναι η ημιδιαφάνεια που έχει το δέρμα. Η σιλικόνη μας το δίνει και για αυτό δουλεύουμε τόσο διάφανα χρώματα. Γιατί, το πιο απλό είναι ότι η HD κάμερα γράφει το προσθετικό που θα φορέσουμε σε ένα μάγουλο, δεν έχει ημιδιαφάνεια, αντανακλά φως, ενώ το ανθρώπινο δέρμα απορροφά. Η σιλικόνη και τα gelatine που χρησιμοποιούν κυρίως για άκρες μύτης, για μικρά πρόσθετα και τέτοια, απορροφά φως ακριβώς σαν το ανθρώπινο δέρμα, οπότε μπορείς να το κρύψεις πολύ πιο εύκολα. Είναι σαν να φοράς μια μύτη λατέξ, είτε αφρώδες είτε απλό, και τραβάς μια φωτογραφία με φλας. Εμείς δεν δουλεύουμε ποτέ με φλας. Αν το φωτήσεις είσαι Ο.Κ. αλλά αν τραβήξεις με φλας, το φως απότομα-για κλάσμα δευτερολέπτου πάνω του-ξαφνικά σου βγαίνει άσπρο/κάνει αντανάκλαση. Όσο καλά και να το έχεις βάψει.
Είναι λεπτομέρειες τέτοιες που πρέπει να μπούμε στη διαδικασία να δούμε πως συμπεριφέρονται. Όπως τώρα που είχαμε ένα τέτοιο πρόβλημα λιγάκι στο Τανγκό των χριστουγέννων (ελληνική ταινία), μας λέγανε βγάλε τα κόκκινα από το δέρμα και τελικά βγήκαν χλωμά… Άκουσα εγώ κάποιον και έβγαλα τα κόκκινα. Γιατί; Γιατί ειδικά η red, η ψηφιακή high definition χάνει τα κόκκινα.
Είδα τώρα δοκιμαστικά για το Hobbit που κάνει ο Peter Jackson. (σ.σ 13/12 άρχισε να προβάλλεται στη χώρα μας…)
Π: Έχει κάνει τελείως αλλιωμένο το χρώμα.
Γ: Ναι, αν είδες που βάζει το χέρι του και είναι κατακόκκινο, γιατί χάνονται τα κόκκινα. Αυτά όλα χρειάζονται δοκιμαστικά γιατί στην τεχνολογία αυτή αν δεν κάνουμε δοκιμαστικά δεν θα βγει το αποτέλεσμα που θέλουμε.
Χ: Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει αρκετά προσιτή η δυνατότητα χρήσης ψηφιακών ειδικών εφέ.
Γ: Αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι. Είναι όπως λέει ο αδελφός μου σήμερα για τους φωτογράφους που βγαίνουν. Δεν είναι φωτογράφοι.
Π: Κάνουν photoshop.
Γ: Το πιάνουν και το ξεσκίζουν… και εγώ δουλεύω το photoshop, αλλά σχεδιάζω πλάσματα και τέτοια, όπως οι περισσότεροι designers.
Ρ: Θα διορθώσεις και μια μαλακιούλα…
Γ: Το Color Corection, αυτά ναι.
Ρ: Το να τραβήξεις το οτιδήποτε και να πεις ότι μετά θα το βάλω στο photoshop και θα το φτιάξω… Τι φωτογράφος είσαι;
Γ: Και να επεξεργαστώ μια δουλειά μου, γιατί τη δουλειά μου την παρουσιάζω στο εξωτερικό, και να μου πουν μετά “δεν είναι αυτό”; Δηλαδή στο Harry Potter τώρα που πήγαμε και κολλάγαμε πρόσθετα, όταν είχα πρόβλημα την πρώτη μέρα στο κάτω χείλος, είχα πρόβλημα! Και μου λέει ο Nick Dudman “Λύσε το! Θα πάνε κοντινά!”. Και σε μισή ώρα το είχαμε λύσει… Δεν έχει photoshop και τέτοια… Πρέπει να είναι καλή η δουλειά σου.
Π: Όταν όμως μιλάμε για αναγκαστική χρήση λόγω ανάγκης της ταινίας; Τότε πως αλλάζει η δουλειά σου;
Ρ: Τι εννοείς αναγκαστική;
Π: Π.χ. κάποια σκηνή που εκ των πραγμάτων θα έχει CGI.
Γ: Ναι, ωραία, να σε ρωτήσω κάτι.
Ο Gollum ήταν ένα εκπληκτικό CGI. Το λατρεύω. Ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών, οι τρεις ταινίες είναι εκπληκτικός συνδυασμός make-up, CGI. Έγινε ο συνδυασμός.
Ναι, να χρησιμοποιήσουν CGI για rig removal, φτιάχνω ένα πλάσμα που έχει βέργες, έχει καλώδια, ναι, να τα σβήσω, ωραία; Έχω δει πάρα πολύ καλές δουλειές και σε αλλιώσεις προσώπου και τέτοια, αλλά αν μπορεί να γίνει με make-up γιατί να μη γίνει; Ένα τρανταχτό παράδειγμα, το θεωρώ απαράδεχτο, ήταν το τελευταίο the Τhing (2011).
Αν δεις το video, τι φτιάξαν από τα λεγόμενα animatronics, μηχανικά πλάσματα, έμεινα κόκκαλο. Γιατί οι προηγούμενοι που κάνανε το the Τhing (το 1982), είχαν 18 μήνες να το φτιάξουν. Στους καινούργιους δώσαν 3 μήνες, αλλά για αυτά που βγάλανε για 3 μήνες, όπως ήταν εγώ θα τα κινηματογραφούσα. Και πήγαν και βάλανε CGI πάνω από όλα! Και τα κάνανε μαντάρα! Ήταν απαράδεκτο!
Ρ: Τώρα, το World War Z, με τον Brad Pitt, φτιάχναν 40-50 ζόμπι την ημέρα με πρόσθετα, τραβάγαν 2 κοντινά και τελικά θα τα κάνουν όλα CGI…
Γ: Θα πειράξουν τα make-up ψηφιακά, θα κάνουν ψηφιακά ζόμπι… Για ποιο λόγο; Δηλαδή έχεις έναν άνθρωπο ντυμένο, τον έχεις ζόμπι, ωραία, θες να του λείπει το χέρι; Βάλε Green screen. Ένα πράσινο μανίκι, και κάνε μετά ψηφιακά αφαίρεση. Το να τον φτιάξεις ολόκληρο ψηφιακά, δεν υπάρχει λόγος. Απλώς το κάνουν για να μπορούν να δικαιολογίσουν λεφτά. Το πρόβλημα κυρίως είναι στους παραγωγούς, στους executives των εταιρειών πλέον που είναι λογιστές, τραπεζίτες, δεν είναι κινηματογραφιστές.
Π: Ίσως και θέμα διαφήμισης – να λένε ότι έχουν την κορυφαία ομάδα στα ψηφιακά εφέ.
Γ: Ναι, αλλά κοίτα, υπάρχει και το άλλο. Ακόμα και τα Star Wars, το τελευταίο, στη σκηνή με τη λάβα που ο George Lucas διαφήμιζε συνέχεια. Όλη η ταινία ήταν ψηφιακή και τελικά τραβάγαν 8 μήνες πάνω σε μακέτες. Η λάβα και τα βουνά ήταν μακέτες. Έγινε επεξεργασία ψηφιακή, αλλά δεν το ανέφερε πουθενά. Το ξέρουν μόνο αυτοί που ασχολούνται με εφέ. Είναι όπως έγινε και με το Terminator 2. Διαφημίζαν τα ψηφιακά εφέ και τα μηχανικά εφέ, όπως οι σφαίρες που ανοίγαν στο σώμα δεν ήταν CGI. Όταν π.χ. το μέταλο ήταν στο πάτωμα και μάζευε ήταν ψεύτικο πάτωμα που μάζευε προς το κέντρο και είχαν βάλει υδράργυρο. Δεν τα λένε! Διαφημίζουν ότι θέλουν να διαφημίσουν. Και είναι πάρα πολλές δουλειές μακιγιάζ που στην τελική ανάλυση δεν τα καταλαβαίνουμε ακόμα κι εμείς που είμαστε έμπειροι. Έχω δει δουλειές που λέω, που είναι τα πρόσθετα; τι φοράει; Σε αυτά βγάζω το καπέλο.
Ένα πολύ ωραίο παράδειγμα είναι ο Mark Coulier που πάει και για όσκαρ για το Iron Lady με τη Meryl Streep. (σ.σ πήρε το Oscar για καλύτερο make-up).Έχει κάνει απίστευτη δουλειά.
Ο Mark ήταν το δεξί χέρι Nick Dudman στο Harry Potter. Για τις 8 ταινίες ήταν το δεξί του χέρι και έκανε το Iron Lady και τώρα πάει κόντρα το αφεντικό με τον βοηθό. Πήρε βέβαια το BAFTA. (σ.σ αγγλικό oscar)
Περιμένουμε να δούμε και την Δευτέρα τα Oscar, βεβαίως πολύ θα θέλαμε να πάρει oscar το Harry Potter διότι έχουμε εργαστεί και μεις σε αυτό αλλά βεβαίως το φαβορί είναι το Iron Lady διότι ήταν εκπληκτική δουλειά! (σ.σ πήρε το Iron Lady το οscar για καλύτερο make-up).
Τη Δευτέρα 24/12 θα αναρτηθεί το δεύτερο και τελευταίο μέρος της συνέντευξης…
Αποτελέσματα διαγωνισμού Δεκέμβριος 2012 (Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά)
Οι δύο τυχερές που κερδίζουν από ένα ζευγάρι Eyeslices (eye paches) προσφορά της BioIn είναι:
Anna Sig και Polina Ol.
Οι δύο τυχεροί που κερδίζουν από μία δημιουργία (προσφορά) της the MISSing pART είναι:
Panagioths Papantonopoulos και Αμαλία Κανταρέλη.
Ευχαριστούμε πολύ! Η συμμετοχή σας αυτή τη φορά ήταν πολύ-πολύ μεγάλη! 🙂
Σας ευχόμαστε καλά Χριστούγεννα και καλή Πρωτοχρονιά!
Εάν ψάχνετε το απόλυτο ματ/matte κραγιόν/lipstick…
Απέκτησα ένα υπέροχο (και νέο προϊόν) κραγιόν το οποίο πραγματικά λάτρεψα μιας και είναι σε απόλυτα ματ/matte σύνθεση!
Το matte lasting lipstick με SPF 15 από την εταιρεία Seventeen…(απλώς respect…)
Αν επιζητείτε το απόλυτο matte κραγιόν χωρίς όμως να σας ξηραίνει τα χείλη, να μπορεί να απλωθεί εύκολα και με πολύ καλό αποτέλεσμα (ιδίως στο περίγραμμα των χειλιών με πινέλο-είτε έχει προηγηθεί περίγραμμα με μολύβι-είτε όχι…), και βεβαίως με αρκετά καλή διάρκεια πηγαίνετε να το αγοράσετε (ευτυχώς έχει πολύ καλή τιμή).
Στα μείον είναι πως η αίσθηση που αφήνει στα χείλη είναι ελαφρώς στεγνή μιας και η σύνθεση του δεν του επιτρέπει να έχει πιο κρεμώδη/λιπαρή σύνθεση… Σημαντικό επίσης είναι πως δεν “σπάει” όπως αντίστοιχα του… 😉
H απόχρωση με το νούμερο “12” είναι κάτι μεταξύ ψυχρού berry με θερμό καφέ εβένου μαζί με μία σταγόνα γάλα… Το αποτέλεσμα είναι ένα ήπιο ψυχρό σε σκούρο nude τόσο για βραδινό make-up (αλλά σίγουρα και για πιο νωρίς…) άνετα για φθινόπωρο&χειμώνα… Θυμίζει τα totally matte lipsticks που χρησιμοποιούσαν στα ασπρόμαυρα κινηματογραφικά φιλμς* της δεκαετίας του 1960 (τότε που ο ελληνικός κινηματογράφος παρήγαγε πυρετωδώς…).
*όταν ήθελαν οι αποχρώσεις στα χείλη να βγαίνουν σκούρες…
