Γιώργος και Ρούλης Αλαχούζος: Η συνέντευξη Γολγοθάς σε δύο μέρη – μέρος δεύτερο…

0
1633

Το μέρος της συνέντευξης που ακολουθεί είναι το δεύτερο και τελευταίο. Έχει πραγματοποιηθεί μήνες πίσω στο εργαστήριο των αδελφών Αλαχούζων, Γιώργου και Ρούλη. Εάν θέλετε να δείτε το πρώτο μέρος, πατήστε εδώ!!!

 

Χ: Στον τομέα της διαρκούς επιμόρφωσης πάνω στο αντικείμενό σας, πως παρακολουθείτε την εξέλιξη του αντικειμένου σας;

Γ: Μας έχει βοηθήσει πάρα πολύ το internet αλλά και οι συνδρομές σε διάφορα περιοδικά. Βεβαίως έχω και επαφή με κόσμο από το εξωτερικό (συναδέλφους).

Για παράδειγμα, είχαμε τις προάλλες το εξής τεχνικό πρόβλημα: σε φρέσκο πολυεστέρα ξεκόλλαγε από τη σιλικόνη το gel. Είναι πολυτεχνικό το πρόβλημα. Επικοινώνησα με έναν φίλο στην Αγγλία για να με βοηθήσει και τελικά η λύση βρέθηκε όχι στη βαζελίνη αλλά σε ένα απαρχαιωμένο υλικό (ειδικό σαπούνι για το foam latex), τελικά μας βγήκε τέλειο! Το συγκεκριμένο άτομο που με συμβούλεψε δεν είναι κάποιος γνωστός (επώνυμος), είναι κάποιος που εργάζεται σε ένα εργαστήριο αλλά έχω και γω πλέον μετά από τόσα χρόνια την ευχέρεια να πλησιάσω κόσμο (είτε στο IMATS είτε αλλού) και να ρωτήσω για κάποιο θέμα.

Στο Harry Potter μας πήγαινε ο Nick Dudman στα εργαστήρια και βλέπαμε τι γινόταν και τις νέες τεχνικές. Βεβαίως και δικοί μας πειραματισμοί γίνονται συνέχεια, για παράδειγμα:

Ο Ρούλης έχει σκεφτεί κάτι (χωρίς μηχανισμούς) να πιάσει πάνω στο δέρμα χωρίς σκελετό (σκληρό μέρος) και να πιάνει πάνω στο δέρμα απ’εύθείας και να κινείται όλο το πρόσθετο μαζί με το πρόσωπο του ηθοποιού. Βεβαίως δεν μπορώ να πω περισσότερα… Αν το πετύχουμε αυτό θα το “τσιμπήσουν” διάφοροι…

Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο των Αδερφών Αλαχούζων.

Γ: Όσον αφορά τα IMATS, πάμε μόνο σε αυτό του Λονδίνου. Στην Αυστραλία από τότε που ήρθαμε στην Ελλάδα, δεν ξαναπήγαμε. Είναι πολύ μεγάλο το κόστος. Βεβαίως θα ήθελα να πάμε στην Νέα Ζηλανδία (για ευνόητους λόγους), γνωρίζω και τον supervisor. Στην Αμερική & τον Καναδά επίσης δεν έχουμε πάει για τον ίδιο λόγο.

Αυτό το Μάρτιο (2012) γίνεται ένα  ετήσιο event στο Dusseldorf της Γερμανίας με τρία διαφορετικά τμήματα: ειδικών εφέ, μακιγιάζ και body make-up όπου και μάλλον θα παραβρεθούμε. (σ.σ θα γίνει και το Μάρτιο του 2013…)

Στα ελληνικά events, σε εκθέσεις beauty κλπ. δεν πάω διότι δεν έχω τι να κάνω εκεί…

Στην Αμερική όταν πήγαμε και καθίσαμε ένα μήνα πήγαμε σε περίπου δεκαπέντε εργαστήρια. Βεβαίως δεν μπαίνεις μέσα έτσι και ούτε είναι εύκολο. Πρέπει να δείξεις σε ένα μικρό portfolio με δέκα φωτογραφίες του ποιός είσαι και τι κάνεις. Βεβαίως από αυτά που θα δούνε καταλαβαίνουν αμέσως… Έχει βοηθήσει και το facebook πολύ.

Χ: Η κατασκευή των ειδικών εφέ είναι ένα σχεδόν ανδροκρατούμενο επάγγελμα, έτσι δεν είναι;

Γ: Είναι γεγονός. Βεβαίως εργάζονται αρκετές γυναίκες στην τοποθέτηση προσθετικών και στο βάψιμο αυτών. Γυναίκες όμως που να είναι και ιδιοκτήτριες εργαστηρίου, γνωρίζουμε τρεις σε όλη την Ευρώπη και καμία στην Αμερική…

Δεν θεωρώ όμως πως είναι ανδροκρατούμενο, απλώς στις γυναίκες αρέσει να δουλεύουν με δουλειές που απαιτούν υπομονή όπως για παράδειγμα ότι έχει να κάνει με την τρίχα κ.α

X: Είχα διαβάσει παλαιότερα πως το επάγγελμα αυτό ήταν καθαρά “οικογενειακή υπόθεση”, δηλαδή πήγαινε από τον πατέρα στον υιό και ούτως κάθε εξής…

Γ: Ναι, αυτό αληθεύει, όπως για παράδειγμα η οικογένεια Westmore, Burnham κ.α. Τώρα όμως δεν ισχύει τόσο όσο παλαιότερα.

X: Την αγορά στην Ελλάδα πως τη βλέπετε;;;

Γ: Δυστυχώς έχουμε ζήσει (και όχι τώρα αλλά από παλαιότερα) φεσώματα από μεγάλα ονόματα… Που σου συμπεριφέρονται σαν φίλοι αλλά μετά σου δίνουν πισώπλατο μαχαίρωμα… Ευτυχώς συνεχίζουμε να έχουμε δουλειά αλλά με εξαιρετικά χαμηλά badgets…

Αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να είχα δύο-τρεις βοηθούς εδώ αλλά δεν τους έχω. Όλα μόνοι μας τα κάνουμε. Είχα πάντα άτομα να με βοηθάνε. Τα γλυπτά τα έδινα σε ένα γνωστό να τα κατασκευάσει, τώρα όμως τα κάνω όλα μόνος μου. Χρειάζονται βοηθοί εδώ και κάποιος βέβαια για τα εξωτερικά…

Δυστυχώς υπάρχει ενός είδους “εκμετάλλευση” από τις εταιρείες και το δικαιολογούν μέσω της κρίσης για να μπορούν να ρίχνουν τις τιμές ή/και να μην πληρώνουν στην ώρα τους… Για παράδειγμα, κάναμε ένα διαφημιστικό και η συμφωνία ήταν να πληρωθούμε στο τρίμηνο, τελικά πληρωθήκαμε μετά από 11 μήνες… Δεν γίνεται αυτό όμως, δεν αντέχεται. Τα υλικά μας είναι αναλώσιμα, πρέπει να κάνουμε συνέχεια παραγγελίες και είναι και ακριβά, άσε που ο άλλος όταν έρχεται να σου παραγγείλει κάτι το θέλει χθες (αυτό για την Ελλάδα). Εννοείται πως πρέπει να υπάρχει ένα stock υλικών ώστε να μπορούμε να δουλέψουμε ανά πάσα στιγμή.

Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα στην εδώ αγορά/κόσμο είναι πως οι περισσότεροι συμπεριφέρονται σαν ντίβες, αυτό το ντιβιλίκι (πρόβλημα συμπεριφοράς) το έχουν πάρα πολλοί και εδώ στην Ελλάδα μπορεί ακόμα να περνάει αλλά στο εξωτερικό σε σουτάρουν κανονικά, φεύγεις νύχτα…

 

Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο των Αδερφών Αλαχούζων και από το Harry Potter… 😉

 Στο Harry Potter για τη μία σκηνή (της τράπεζας) ήμασταν συνεργείο 140 ατόμων στο μακιγιάζ (χωρίς τους νάνους οι οποίοι ήταν περίπου 60-70 άτομα), 70 βασικοί τεχνίτες (η αφρόκρεμα της Ευρώπης και όχι μόνο) με 17 διαφορετικές εθνικότητες και άλλοι 70 βοηθητικοί για μαλλιά, βοηθοί κλπ. Η βοηθός μας ήταν από τη Νέα Ζηλανδία.

Εμείς εκεί μπορεί να ήμασταν οι μικρότεροι, όλοι κάπου είχαν δουλέψει π.χ κάποιοι είχαν πάρει το oscar στην ταινία Panas, άλλοι είχαν δουλέψει στο the Matrix, Clash of the Titans, Wolfman κ.α

Δεν υπήρχε εκεί μέσα το παραμικρό ντιβιλίκι. Δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει κάποιος εκεί μέσα και να σου πει πως είναι ο καλύτερος κλπ. Πηγαίναμε το πρωί 4.30 στο στούντιο, είχαμε περίπου μισή ώρα να ετοιμάσουμε τα υλικά μας, 5.00 ερχόντουσαν οι ηθοποιοί και περίπου 10.00 έπρεπε να είναι on set (είχαμε δηλαδή 4 ώρες make-up και καμιά ώρα φινιρίσματα-φακοί επαφής, δόντια κλπ.). 21.00-21.30 που σταμάταγαν τα γυρίσματα βγαίναμε έξω όλοι μαζί και πηγαίναμε για μπύρες. Κάναμε χαβαλέ αλλά και πολλούς φίλους, όπως και στο IMATS του Λονδίνου, πας και βλέπεις τι γίνεται από δουλειές ή σε ενημερώνει κάποιος γνωστός από το εξωτερικό.

Υπάρχει αλληλεγγύη. Αυτό το γιατί να φωνάξω τον άλλο; ή γιατί να φωνάξω τον άλλο θα μου πάρει τη δουλειά, υπάρχει μόνο εδώ…

Έξω συνεργάζεσαι για να βγει μία δουλειά. Όταν τελείωσε το Harry Potter και μίλαγα με τον Nick, πήγα να χαιρετηθούμε και του είπα πως ελπίζω να του τίμησα τη δουλειά, μου είπε πως είναι δικιά του τιμή που συνεργαστήκαμε και να είστε σίγουροι πως θα ξανασυνεργαστούμε…”

Αυτό μας δίνει μεγάλη χαρά διότι είμαστε σε μία χώρα που δεν έχει τέτοιου είδους βιομηχανία και όλος ο κόπος-διότι είμαστε μεγάλοι, δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα να φύγουμε έξω αλλά και από την άλλη ήμασταν εδώ και δουλεύαμε (υπάρχουν πιτσιρικάδες που έχουν δουλέψει σε πολλές όμοιες παραγωγές). Αν μπορούμε κατά διαστήματα να φεύγουμε και να δουλεύουμε και έξω είναι ιδανικά… Πέρυσι χάσαμε δύο παραγωγές του Harry Potter διότι είχαμε δουλειές εδώ από τις οποίες δεν έχουμε πληρωθεί ακόμη…

Πέρυσι ένας φίλος μου είπε να πάω στο Prometheus του Ridley Scott και δεν πήγα διότι δούλευα σε μία ταινία η οποία μάλιστα τελείωσε, προβλήθηκε (και πήγε και καλά) και δεν έχουμε πληρωθεί (μας έχουν καθυστερήσει ένα χρόνο σχεδόν!!!)

Ναι προτιμώ να δουλέψω σε μία υπερπαραγωγή όπως αυτή του Scott και δεν το λέω από ντιβιλίκι…

Δεν μπορεί η εδώ αγορά να κάνει ταινίες στην πλάτη των άλλων… Ναι, εξυπηρετούμε την τέχνη (τώρα κάνω μία μ.μ χωρίς να πληρωθώ για να βοηθήσω τα παιδιά), μου πληρώνουν τα υλικά μόνο, αλλά ένας πολύ γνωστός σκηνοθέτης (αναφέρομαι σε μεγάλη παραγωγή), σηκωθήκαμε και φύγαμε, δεν την έκανα καν.

Η κλάψα… να είναι πολύ καλό το badget και να κλαίγεσαι για ψίχουλα…και να σου ζητάνε να κάνεις κουφά πράγματα…είναι η κατάσταση πολύ περίεργη.

Είμαι καλλιτέχνης αλλά δεν δουλεύω τσάμπα. Ο Ρούλης έχει παιδιά, έχουμε να συντηρήσουμε ένα μεγάλο χώρο 260 τ.μ, που μας είναι απαραίτητος δεν μπορώ να “βάλω λουκέτο” μετά από 28 χρόνια επειδή ο άλλος θέλει να κάνει ταινία χωρίς να μας πληρώσει ή να μας πληρώσει μετά από δύο χρόνια δε γίνεται, είναι απαράδεκτο…

Στο εξωτερικό αν δεν έχουν εξασφαλίσει τα χρήματα δεν προχωράνε πιο πέρα, να κάνουν ταινία.

Χ: Τα παιδιά του Ρούλη ενδιαφέρονται για τα ειδικά εφέ, τους αρέσει να έρχονται εδώ;

Γ: 12 & 14 είναι οι ηλικίες τους, δεν ενθουσιάζονται, έρχονται από δω όμως.

Ρ: Τους αρέσει πιο πολύ να παίζουν games, βεβαίως.

Χ: Τις ταινίες που περιέχουν ειδικά εφέ αλλά και τις δικές σας δουλειές τις παρακολουθούν;

Γ: Βεβαίως, τους αρέσουν πολύ όπως και το Walking Dead, βεβαίως τα έχουν απομυθοποιήσει…Έχουν μεγαλώσει εδώ μέσα…

Ρ: Ναι, και θέλουν να έρχονται και μαζί μου σε κάποιες δουλειές…

Ρ: Όλοι θέλουν να γίνουν κομμωτές και μακιγιέζ…Πόσοι είναι οι καλοί/θα γίνουν; Πρέπει να το έχεις και μέσα σου να μάθεις επιπλέον για να πας και παραπέρα…

Γ: Οι σχολές βγάζουν εκατοντάδες άτομα, η αγορά της χώρας είναι πολύ μικρή…δε σηκώνει…

Ρ: Δεν κάνουμε τις ίδιες δουλειές. Γλυπτά δεν κάνω μικρά, μόνο μεγάλα. Επίσης κάνω καλουπώματα (βοηθάω), έχω εργαλεία, ξύλα κλπ.

Φωτογραφία από το εργαστήριο τη μέρα της φωτογράφησης.

Γ: Τσακωνόμαστε δημιουργικά, τσακωμοί πέφτουνε.

Χ: Πως μπορείτε μαζί τόσα χρόνια; Είσαστε 28 χρόνια μαζί…

Γ&Ρ: Επαγγελματικά είμαστε 28 χρόνια (και όχι μόνο)…

Γ: Έχουμε βρει μια λύση.

Ρ: Χρειάζεται που και που να “ανάβουν τα αίματα”. Να αυτός εδώ (ο ξάδερφος)…

(από 8 ετών είναι εδώ μέσα ο ξάδερφος, έχει μεγαλώσει εδώ μέσα… έφτιαξε ένα κουκλοθέατρο, τώρα φτιάχνει μία σέλα για μηχανή).

Γ: Εδώ μέσα μαθαίνεις τα πάντα κοσμήματα, πλέξιμο δέρματος, ακόμη και θήκες δερματόδετες για καπνό, αναγκαστικά μαθαίνεις/κάνεις τα πάντα.

Ρ: Ο ξάδερφος έφτιαξε το πορτοφόλι, βρήκε την αλυσίδα και την πρόσθεσε και βγήκε αυτό…

Ρ: Αν είχαμε το χρόνο & το χώρο…Μέχρι και αμόνι για σπαθιά θα είχαμε φτιάξει…

Γ: Εδώ είναι μικρή αγορά, αυτό ίσχυε για το Hollywood κάποτε όπου ένας έπρεπε να ξέρει πολλά πράγματα. Σήμερα με τις ειδικότητες/εξειδικεύσεις, σε μεγάλες ταινίες βλέπεις και είναι π.χ 100 άτομα και ο καθένας κάνει κάτι διαφορετικό. Είναι καλό αυτό για τις καινούργιες παραγωγές. ο Λυκάνθρωπος στο Λονδίνο όταν πήρε το oscar το 1981, δουλέψανε 6 άτομα. Σήμερα σε μία αντίστοιχη ταινία δεν διανοείται να δουλέψουν κάτω από 50 άτομα. Καταλαβαίνεις τώρα πως έχουν αλλάξει τα πράγματα. Από τη μία είναι καλό διότι εμείς μεγαλώσαμε έτσι και μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Αυτή τη στιγμή αν πάω έξω, σε οποιοδήποτε τμήμα και να με ρίξουνε θα τα βγάλω πέρα. Πολύς κόσμος βλέπει τη δική μας δουλειά…

Όπως είναι με τις περισσότερες μακιγιέζ που δουλεύουν με μοντέλα, ηθοποιούς κ.α, έχεις να αντιμετωπίσεις τις ιδιοτροπίες τους. Έχεις τα δύσκολα deadlines και ελάχιστα χρήματα και μη βλέπεις τώρα η δουλειά που κάνω τώρα (σχεδόν τσάμπα) στο εξωτερικό θα πληρωνόταν πολύ καλά.

Η δουλειά εδώ μέσα που γίνεται δημιουργεί ένα μπάχαλο. Είμαστε σε εργαστήριο και υπάρχει πολύ ανακατωσούρα και βρώμα από τα υλικά. Τώρα που ήρθες εσύ εδώ μας βλέπεις σχετικά καλά. Είχαν έρθει άτομα εδώ πέρα και μας ρωτάγανε γιατί δεν είμαστε με κουστούμια και τέτοια… Όταν είμαι μέχρι τους αγκώνες μέσα στα χημικά και τους γύψους και δε γίνεται διαφορετικά. Έχουν έρθει πάρα πολλά παιδιά/νέοι και έχουν φύγει γιατί σου λένε “αυτοί εδώ είναι μπετατζήδες”. Ναι, είμαστε μπετατζήδες…

Ρ:  Έχω χαλάσει μία ολόσωμη φόρμα μέσα σε ένα μήνα…

Χ: Αλλεργίες και αναπνευστικά προβλήματα έχετε από τη χρήση όλων αυτών των υλικών;

Γ: Παλαιότερα στην Αμερική είχαν πεθάνει άτομα…Τα καινούργια υλικά που χρησιμοποιούμε (πλέον προσπαθούμε να διαλέγουμε ακόμα πιο “οικολογικά” προϊόντα/ακόμα και το fiber glass). Κάποτε δουλεύαμε ένα υλικό και μας έφερναν την αστυνομία κάθε τόσο… Η μυρωδιά έφτανε μέχρι τον έκτο όροφο.

Ο πολυεστέρας που χρησιμοποιούμε (άοσμος) πλέον σε μισή ώρα η μυρωδιά σκορπάει, κάνουν μικρότερη ζημιά, πολυουρεθάνες, οι πλαστελίνες δεν έχουν θειάφι πια διότι είναι για χρήση με σιλικόνη, έχουν ως βάση την παραφίνη οπότε περιορίζουμε… Οι ποσότητες των διαλυτικών είναι πολύ μικρότερες, αλλάζουν οι τεχνικές, μακάρι να τα είχαμε όλα αυτά πριν από 20 χρόνια… Παρακολουθούμε όσο το δυνατόν να προμηθευόμαστε υλικά φιλικά για εμάς διότι πρέπει να κοιτάμε και την υγεία μας αλλά κάποια υλικά δεν γίνεται να τα αποφύγεις…

Ο κόσμος νομίζει πως είναι μόνο αυτό που βλέπει ως αποτέλεσμα…

Χ: Η συλλογή των βιβλίων που έχετε είναι εδώ; Μπορώ να τη δω;

Γ: Η συλλογή είναι στο σπίτι μου διότι εδώ θα ήταν αδύνατον να την έχω (λόγω του ότι είναι εύφλεκτη), τα είχα εδώ.

Ρ: Είναι σε ένα δωμάτιο 4 επί 3 μέχρι πάνω…

Γ: Τώρα όμως δε χωράνε όλα εκεί οπότε έχω πάει και σε άλλο δωμάτιο βιβλία, θέλω να παραγγείλω βιβλιοθήκες.

Ρ: Πάνω από 15.000 βιβλία…(μαζί με τα λογοτεχνικά).

Γ: Θέλω να τα ανεβάσω στο fb. Ξέρω που είναι το κάθε βιβλίο.

Π: Για κάποιον που ξεκινάει τώρα έχετε να του προτείνετε βιβλιογραφία;

Γ: Τα περισσότερα βιβλία που έχω είναι out of print. Τα έχω πληρώσει χρυσάφι για να τα βρω. Θέλω αυτή τη στιγμή να παραγγείλω από το εξωτερικό 30 βιβλία.

Ρ: Για κάποιον που σκέφτεται να ξεκινήσει τώρα, πρέπει να μάθει κάποια πράγματα πρώτα να μπει στο νόημα, να μάθει τα υλικά και μετά να πάει στα βιβλία.

Γ: Μπορεί να πάρει του Corson το Stage Make-Up, του Savini (λίγο προχωρημένα) τα δύο βιβλία, το 3 dimension of make-up που γράφτηκε αρχές του 1980 και έχει μέσα για το foam latex αλλά ποιός πλέον το χρησιμοποιεί… καλό είναι να τα ξέρεις όμως. Εμείς ευτυχώς μάθαμε όλα τα στάδια και όλα τα υλικά.

Οι πιτσιρικάδες που βγαίνουν στο εξωτερικό, πάνε κατευθείαν στη σιλικόνη χωρίς να μάθουν foam latex, στερείται η ποιότητα της δουλειάς τους.

Π: Λείπει η βάση…

Γ: Λείπει το παίδεμα να μάθεις να κάνεις όπως αυτό που κάνω εγώ τώρα που στραβώνομαι εδώ με το εργαλιάκι να φτιάξω κάθε πόρο της επιδερμίδας… Δεν το κάνουν πολλοί, θα βρούνε την εύκολη λύση π.χ θα πάρουν ένα πορτοκάλι και θα το πιέσουν πάνω στο υλικό. Γιατί το κάνω; Αν θέλω την ποιότητα της δουλειάς να είναι αυτή, πρέπει να κάτσω να το κάνω. Πρέπει να έχεις την τρέλα, το βίτσιο…

Χ: Κοιμάστε δηλαδή και βλέπετε πως δουλεύετε…

Γ: Όχι, εφιάλτες και τέτοια δε βλέπω αλλά όταν δε βρίσκω λύση σε κάτι κάποιες φορές τη βρίσκω στον ύπνο μου και ξυπνώ να την υλοποιήσω. Υπάρχει βέβαια stress με τα οικονομικά που δεν πληρωνόμαστε…

Π: Γιατί δε φεύγετε έξω;

Γ: Γιατί είμαστε μεγάλοι πια και έχουμε ιδρύσει εδώ μία “μικρή αυτοκρατορία”. Δεν είναι εύκολο να τα παρατήσεις όλα και να πεις “ γεια σας, έφυγα…”, έχω προτάσεις από το εξωτερικό και κατά διαστήματα φεύγουμε. Να πάω έξω και να ανοίξω εργαστήριο, όχι, δεν γίνεται διότι θέλω τουλάχιστον μία 5ετία να αποκτήσω πελατεία… Να πάω στο Hollywood; Τώρα και εκεί βαράνε μύγες, δεν υπάρχει δουλειά.

Φωτογραφία από το εργαστήριο…

Μίλαγα προχθές με έναν φίλο έλληνα γλύπτη που έφυγε από την Ελλάδα-καλά έκανε-και πήγε στον Καναδά, ήταν εδώ και έφτιαχνε γλυπτά, μάσκες κ.α τώρα δουλεύει στην καινούργια ταινία του Vin Diesel στο O. O Tsuji Kazuhiro που ήταν το δεξί χέρι του Rick Backer, αυτή τη στιγμή είναι μέσα στους 10 καλύτερους στο κόσμο, ψάχνει για δουλειά… Είναι ένα άτομο που όταν φτιάχνει γλυπτά δεν μπορείς να κάτσεις μαζί του, είναι ασύλληπτο. Respect.

Μία φίλη πήγε στην Αυστραλία για έξι μήνες και γύρισε, δεν υπάρχει τίποτα. Είναι σκηνογράφος-ενδυματολόγος. Η κρίση είναι γενικευμένη. Πρέπει να τύχουν πράγματα, μην ξεχνάμε πως οι αμερικάνοι πάνε πολλές ταινίες στη Βουλγαρία λόγω κόστους. Η φίλη μας η Jana που είναι εξαίσια μακιγιέζ των ειδικών εφέ (The Way Back, Conan the Barbarian, Expendables no.2) μας είπε πως έπαιρνε ως chef/επικεφαλής για ειδικά εφέ, 500 ευρώ το μήνα για να συντηρήσει ολόκληρο εργαστήριο που είχε ενώ θα έπρεπε κανονικά να παίρνει 2.000 ευρώ και το μήνα και θεωρείται επίσης πολύ καλός μισθός διότι εκεί ο μισθός είναι 150 ευρώ το μήνα.

Αυτή τη στιγμή στις μεγάλες αμερικάνικες υπερπαραγωγές παίρνει 100 ευρώ τη μέρα. Ακούγονται πολλά αλλά δεν είναι. Εμείς στο Harry Poter παίρναμε 350 τη μέρα. Λίγα έδιναν διότι ήταν πολύ μεγάλο το συνεργείο… Δουλεύεις πενθήμερο. Ο chef make-up artist παίρνει τα περισσότερα.

Έμαθα από ένα φίλο ολλανδό (κάνει ειδικά εφέ) έλα με 20 ευρώ την ώρα και βεβαίως δεν πήγαινε διότι το parking στοιχίζει περίπου 75 ημερησίως… Δεν τον σύμφερε… Αν βάλεις και τη βενζίνη και τα υλικά είναι σα να δουλεύεις για 50 ευρώ, δεν μπορείς “μπαίνεις μέσα”…

Στην Αμερική είναι πολύ ακριβά τα μεροκάματα. Το World War Z με τον Brand Pitt και διάφορα zombies γυρίστηκε στη Ρουμανία. Πάνε στη  South Africa.

Και εμείς εδώ (στην Ελλάδα) αν θέλαμε θα μπορούσαμε να κάναμε κάτι παρόμοιο, αλλά δυστυχώς τους διώχνουμε: Για παράδειγμα αν τα γυρίσματα της ταινίας Troy (Τροία) γινόντουσαν στην Ελλάδα και όχι στη Μάλτα, τα σκηνικά (περίπου 40 εκατομμύρια δολάρια κόστισαν…)/λεφτά θα έμεναν εδώ, (τεχνικοί σκηνικών, εξειδικευμένοι που ασχολούνται με τα φυτά κλπ.) Πολύς κόσμος θα δούλευε…

Διώξαμε τον Oliver Stone με το Alexander (Μέγα Αλέξανδρο) και όχι μόνο… Είναι να ξέρεις και τη συμπεριφορά. Δεν δουλεύουν έξω όπως εδώ.

Έχουν πρόβλημα συμπεριφοράς και επικοινωνίας… Πρέπει να ξέρεις να μιλήσεις με τον άλλο! Με τους Αυστραλούς πήγαμε μία χαρά (ήθελαν κάποιο κόψιμο λαιμού), τα πήγαμε μία χαρά, δεν είναι αυτό κάνω άμα σου αρέσει, αν όχι δεν έχει… Ξέρω επίσης για κάποιους και κάποιες που μόνο και μόνο για να κλείσουν μία δουλειά λένε: Ο.Κ, ξέρω να το κάνω… Δεν είναι έτσι…

Ξέρω ιστορίες που έχουμε γίνει διεθνώς ρεζίλι… Αναγκάστηκαν να φέρουν άτομο από το εξωτερικό γιατί είπε κάποιος πως μπορεί να αντεπεξέλθει ενώ στην τελική δεν μπορούσε… Μόλις πήγε στο γύρισμα δεν είχε ιδέα. Εμένα όταν μου λένε κάτι, λέω “κάτσε να το ψάξω…” Να πάω και να βάλω το κεφάλι στη λαιμητόμο όχι… Να είναι κάτι δύσκολο γουστάρω να το πολεμήσω, δεν έχει τύχει να μην μπορούμε να αναλάβουμε κάτι, πολλές φορές γίνονται τα νεύρα μας σμπαράλια και φτάνουμε στο παραπέντε αλλά τελειώνουμε τη δουλειά. Καλά πλέον έχουμε και κάποια πείρα…

Έχουμε και φίλους από το Λονδίνο που ζητάνε να έρθουν να δουλέψουν μαζί μας ή στην Ελλάδα και ονόματα… Που να τους στείλω;;;

Το παιδί που δούλεψε στο λαβύρινθο του Πάνα ήρθε και μας βρήκε στο τελευταίο IMATS και μας είπε να κανονίσουμε να δουλέψουμε μαζί στην Ισπανία. Το εκτιμώ τρομερά, μπορεί να μην τύχει αλλά μόνο και μόνο που ήρθε ο άνθρωπος και μου το είπε μου αναπτερώνει το ηθικό.

Τα ευχαριστώ και τα μπράβο που ακούγαμε έξω (H.Potter κλπ.), εδώ δεν τα έχουμε ακούσει ποτέ εδώ. Ντρεπόμουν που τα άκουγα… Εδώ ίσως ένα ευχαριστώ να ακούσεις αλλά αν θέλουν να σε μειώσουν θα το κάνουν, και σε δουλειές που έχεις να ανταγωνιστείς τους ξένους…

Υγιή ανταγωνισμό γουστάρω. Θα πάρεις δουλείες αλλά θα χάσεις κι’όλας… Θα το πολεμήσω και ας χάσω τη δουλειά…

Ακούγονται από κάποιους (ονόματα δεν μπορώ να αναφέρω) πως οι ξένοι είναι καλύτεροι από τους Έλληνες (τεχνικούς κινηματογράφου)… Βούλωσε το γιατί ο χώρος είναι μικρός και ακούγονται αυτά τα πράγματα και τότε μην κάνεις ελληνικές ταινίες/παραγωγές με έλληνες και πάρε προσωπικό από έξω! Ένας σκηνοθέτης μπορεί να πει κάτι τέτοιο αλλά αποξενώνει το συνεργείο και αν το συνεργείο τα πάρει στο κρανίο τότε θα του βγάλει παπαριά δουλειά, μη γελιόμαστε  είναι μία ομαδική δουλειά. Πρέπει να συνεργαζόμαστε, ξέρω πολλές ιστορίες με νέα παιδιά που θέλουν να μπουν στο χώρο και έχω ακούσει για κακές συμπεριφορές, ντιβιλίκια, δε συνεργάζονται… Κόβουν μόνοι τους το λαιμό τους. Όταν ο 25χρόνος προσπαθεί να μπει στο χώρο το δικό μας, γιατί “αυτοκτονεί;” Τόσο αυτοκαταστροφικοί; Δε σου λέω να γλείφεις τον άλλο… Πλέον είμαι σε θέση να πατήσω πόδι όταν κάτι τέτοιο γίνεται… όταν ξέρεις πως είναι μαλακία, σίγουρα ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, αλλά δεν κάθομαι να πέσω στα γόνατα του μόνο και μόνο για αυτό αλλά ούτε το άλλο άκρο “αυτό είναι, πάρε το και αν σου αρέσει…”, όχι αυτό δεν το κάνω… είναι λάθος…

(Το site είναι παλιό, μόνο με το fb ασχολούμαι και πρέπει τώρα να αρχίσω να ανεβάζω αυτά που έφτιαξα τώρα με τα ζόμπια…)

 

Ευχαριστώ πολύ τους: Γιώργο και Ρούλη Αλαχούζο για το πολύτιμο χρόνο που μας διέθεσαν όπως και τον Γιάννη-Πάστη Γλαρό για την διεκπεραίωση της συνέντευξης (όπου Π: ) και την υπομονή σας για την ανάγνωση της τόσο μεγάλης συνέντευξης… 😉

Απάντηση

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.